de Cohiba sigaar

25 februari;

Gisteren aangekomen in Pinar del Rio. We maken kennis met Michael, hij is een soort PR man van hotel Pinar del Rio. Morgen wil hij ons brengen naar een tabaksplantage en naar een likeur fabriekje.
Michael heet eigenlijk Michel, maar ik noem hem Sjefke en hij noemt mij el Commandante. Hij snapt de verschillen. We gaan naar ‘s werelds beroemde tabaksplantage Alejandro Rabaina. Vegas Rabaina is de stichter ervan en heeft het beroemd gemaakt door op een speciale manier een tabaksplant (de jonge plant heeft hij moeten kopen van de staat) te kweken die de lekkerste geur produceert. Vegas is gestorven in 2010 en de familie heeft het bedrijf voortgezet. De rondleider laat nog even op foto’s zien dat er veel bekende figuren op hun plantage zijn geweest incl. Sting, Ernest Hemmingway en dan met trots niet te vergeten Fidel Castro. Een sigaar is naar hem vernoemd die hij elke dag rookt. 90 % van de tabaksteelt moet men afstaan aan de staat en 10 % mag de familie houden. In een eigen shop worden ook sigaren verkocht van Rabaina’s tabaksbladeren. De ‘Fidel’ sigaar, met de tabak van deze plantage, wordt gerold in de fabriek Cohiba. Het merk “Cohiba” staat in de kwaliteitspiramide op numero Uno. Kan ook niet anders…. Fidel..
We besluiten er 10 te kopen. Ik weet ook niet waarom, misschien als een investering. Per stuk, staat aangegeven, dat ze in Europa te koop zijn voor 37 euri. Ze gaan per 10 voor maar 10 koeks p.s. We krijgen zelfs discount; 10 à 9 koek + 1 gratis. We kirren van blijdschap. Bij het demo rollen van een sigaar, heeft Hanny er ook al eentje gratis gekregen; ‘voor mijn zus, want die vindt die hele dikke erg lekker’. Ik geef de demo-draaier, die een halve linker wijsvinger mist, een tip. Bij het snel wegsnijden van het topje waarschijnlijk het verkeerde topje eraf gehakt; dan bènde echt de sigaar. De roller test iedere “Cohiba” door er via de voorkant lucht in te blazen. Als de lucht er doorheen kan, dan wordt hij goedgekeurd. De echte Cuban cigar wordt alleen gerold van hele bladeren. Het afval wordt gebruikt voor sigaretten. Je test dit door hem aan de voorkant te rollen tussen duim en wijsvinger. Als het niet kruimelt dan is het een echte Cuban met long-fillers. Vallen er stukjes uit dan is ie niet gemaakt van hele bladeren maar van short-fillers en dus nep.
We gaan naar een likeurstokerijtje; Guayabita del Pinar, zeg maar rum. We worden meteen naar achteren gedirigeerd, waar een vrouwtje een uitleg geeft. Terloops geeft ze mij een blauwe bes, zoals je die bij de Jumbo kan kopen. Ze groeien alleen in deze streek. Na een maand fermenteren (is dat een goed woord voor rottingsproces ?) komt de alcohol vrij. Ik moet hem proeven en denk, och waarom ook niet. Ik bijt erin en het lijkt of ik een halve fles vuurwater meteen naar binnen werk. Ik draai me om en spuug alles in mijn hand uit. “Och, dat doet iedereen, zegt de spreekster, gooi maar in de hoek”. Dan door naar een achteraf kamertje waar via slangen de flessen werden gevuld. Het leek wel een illegale jenever stokerij van Ma Flodder. Alles werd voorzien van een dop en etiket en per 6 stuks in een doos gestopt. In het voorbijgaan vraagt een Cubaantje nog gauw of we iets van zeep bij ons hadden… Een ander had 3 potloodjes in een doosje gekregen, zagen we.

We nemen afscheid van Sjefke en gaan door naar Viñales, 25 km verderop, een uurtje rijden berg op. Onderweg geluncht bij een parador. Wordt gerund door een familie en staat voor kwaliteit. Een klein wegrestaurantje, lekker eten en goed verzorgd. Viñales is een leuk klein dorpje met veel bedrijvigheid op straat. De barbier heeft 2 knipstoelen op de veranda vóór zijn shop gezet en knipt en scheert met veel plezier en is zo te zien erg fan van Barcelona. De hele voorkant van zijn shop is beplakt met een poster van maestro Messi.
Viñales staat bekend om zijn mogotes in de vallei met zijn rode aarde. Het zegt waarschijnlijk niemand iets, maar ons nu wel. Het zijn kalkstenen grote rotsen, meer bulten, begroeid met een laagje aarde en van binnenin grotten. We gaan naar Hotel Las Jazmines van waaruit we een panoramisch zicht hebben op de hele vallei met zijn mongotes.
We dalen weer terug naar Pinar del Rio, met steeds boven ons die grote diñosa’s. Dat zijn kadaver vretende gieren met een spanwijdte van bijna een meter. Alsof ze loeren op een van de vele magere paarden en ossen die langs de weg staan en nog te lui zijn om dood te gaan.
De autopista A4 op. 190 Km terug naar La Habana. We doen er toch nog zo’n 3 uur over. Geen kiep op de weg. Af en toe een tractor, een eenzame fietser en lifters. Ze liften niet omdat ze niet alleen arm zijn, maar ook omdat ze niet eens een fiets of ander vervoermiddel kunnen betalen.
In Havana checken we in bij Casa Canda en we gaan weer even eten bij ons lievelingsrestaurant La Vitrola. En hoera, dezelfde salsa band met die 2 mooie dames.
Morgen, 26 februari, naar Cienfuegos en daarna naar Trinidad. Wordt weer een uitdaging. De snelweg is niet helemaal glad en houdt plotseling ergens op. Maar ik weet niet waar. Rustig rijden wordt ons geadviseerd.