Randy

dinsdag 19 februari;
Iedereen heeft zo zijn ideeën en plannen wat betreft zijn vakantie. De onze zijn veranderd van zon, zee, strand in stedentripjes en verre reizen. Dit keer Cuba.
En weet je wat nu zo bijzonder is aan een verre reis ? Natuurlijk ook het onbekende en het kenmerkende van het land waar je naartoe gaat. Maar zeker ook de spontane ontmoetingen met andere mensen. Ik herinner me nog goed toen we voor het eerst de oceaan overstaken naar Amerika. In onze kring had nog niemand dat gedaan. We hadden een doel; op zoek naar familie overseas. In New York aangekomen schrokken we van onze vijand, de kakkerlak, in ons hotel. Wegwezen dachten we, en zo snel mogelijk in California zien te komen met onze backpacks. Wie komen we tegen bij de stoplichten; Luke Neal. Luke vroeg wat we gingen doen en alles wat ze zei was "give it a chance, give NY a chance". Ze bood aan om bij haar te blijven slapen. Dat was een buitenkansje en we deden dat de volgende 2 jaren daarna nog eens. We vervolgden onze reis met de Greyhound bus dwars door veel staten naar Cali. Op de bus leerden we Dave en Danny tegen en besloten met ze uit te stappen in Denver. We bleven er enkele dagen en we trokken de Rocky Mountains in. Ze leerden ons veel over het Amerika van toen; vooral over het afpakken van het land van de indianen. Na ons ving Luke ook nog onze nicht Lilian en onze vrienden Clemens en Marion op. Dan kwamen we op een andere trip naar de US in Yosemity nat'l park een Rosmalens stel tegen en trokken 2 dagen met ze op in San Francisco. Op een van onze reizen naar Bali troffen we een Londen's stel. Terwijl we met Richard en Anita over het strand wandelden, raakten we met elkaar aan de praat. Hij was een zuid afrikaan en zij een duitse, en ze woonden samen in Londen. Richard was in den siebende himmel. Kon hij eindelijk eens weer zijn duitse taal ophalen; hij had immers heel lang in Duitsland gewoond en getourd met zijn indo-rock band de Tielman brothers.
Voor Anita voldoende om het stel uit te nodigen om 's avonds bij ons te komen eten; indische rijsttafel, altijd zeer uitgebreid. En dan nog niet zo lang geleden ontmoette ik Jorrien, je weet wel die blonde mooie met die lange benen tot aan haar oksels, bij de massage op het strand van Koh Samui, Thailand. Thuis aangekomen, contact en we konden bij haar slapen in Amsterdam midden in de Pijp om de gay pride van dichtbij mee te maken.
En gisteren zitten we in resto Kreation in Venice. Bij het weggaan hoor ik twee ladies Nederlands praten. Ik kon me niet inhouden en reageer op wat ze tegen elkaar zeiden. Hé jij ook Nederlands, ja jij ook en nee ik woon hier al 11 jaar. We raken aan de praat, de een Belgisch en de ander uit Ridderkerk. Maria Manusama, jawel Molukse en nicht van dhr. ir. Manusama, president van de RMS in ballingschap. Ze had haar liefde hier gevonden en is hier blijven hangen. Geen vervelende plek, hoor. We praten over Nederland en Indonesië. En ja, het duurde niet lang of het werd zoenen en knuffelen. Heerlijk hè, dat spontane intieme. We'll keep in touch.

Zo spontaan was het niet, de ontmoeting met Randy Brard. Maar toch wel erg spannend. Je moet weten dat we Randy de eerste keer hebben ontmoet toen hij 4 of 5 jaar oud was. Hij woonde toen bij zijn oma en opa, Mandje en Dilly Brard. Een zeer innemend, klein, tenger en heerlijk kind, die erg aanhalig en zeker niet eenkennig was. Not only cute but also adorable zeggen ze hier. Het duurde bij ons niet lang of we besloten dat als we een kind, een zoon, zouden krijgen dat we hem Randy zouden noemen.
Het vervolg van de ontmoeting komt later. We moeten boarden. Op naar Havana. Hopen dat daar ergens een internet paal staat. Tot dan.