Cienfuegos

Dinsdag 26 februari;

Van Havana gaan we door naar Cienfuegos; de Parel van het zuiden. We rijden over de autopista van west naar oost. Onderweg zien we veel hele grote verroeste ‘kraaienpoten’ liggen ter herinnering aan de strijd van de rebellen tegen het leger van Batista, ten tijde van de revolutie. Plots kijk ik naar de benzinemeter en zie dat ik op mijn reserve tank rij. Dan maar de weg af, want benzinestations en wegrestaurants op de snelweg zijn schaars, zeg maar helemaal niet. Dorpje 1 geen pompstation, dorpje 2 ook niet. Dorpje 3 wel, maar die heeft niet de juiste benzine. Ah, gelukkig een eind verderop wel, maar daar hebben ze net pauze, dus een uur wachten. Geeft niet, intussen klets ik maar een eind raak met een lady op een motor en enkele dorpelingen. Als ik ‘hola’ zeg, wekt het bij ze de indruk dat ik een Cubaan ben.
Het havenstadje Cienfuegos ligt aan een baai en is ontdekt door Columbus. ‘Tis maar dat u het weet. Zij weten het in ieder geval wel, de Cienfuegosanen. Het typische aan Cienfuegos, met een mooi historisch centrum, is dat het een Amerikaanse stratenstructuur heeft met avenidas-en en genummerde straten. Alles loopt horizontaal en verticaal. Lekker makkelijk voor de ongeletterden.
Ik wist dat de autopista ergens ineens zou ophouden. De route gaat door via een soort van landweggetje, zoals zeg maar het polderweggetje tussen den Bosch en Cromvoirt in de polder achter het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Wanneer er een paard en wagen of truck voor je neus zit, dan heb je pech. Links en rechts van de weg grote velden suikerriet. Diabetes is een groot probleem in Cuba. Ook in kleine gehuchtjes zie je mensen met één en zelfs 2 afgezette benen in aftandse rolstoelen.
We komen aan in Cienfuegos en vinden casa particulare Robe y Chabe. Het blijken goed Engels sprekende gastouders te zijn. Het huis en onze kamer ziet er prima en schoon uit. Chabe is verpleegster in het plaatselijke ziekenhuis en Robe (zeg Robbie) is hoofdcoach van het nationale badmintonteam. Voor weinig geld worden we in de watten gelegd. We verkennen de buurt even en komen via het imposante Palacio de Valle, aan de haven, aan bij El Punto. Batista had tijdens zijn vriendschap met Amerika het Palacio omgedoopt tot een casino, waar de Amerikanen hun dollars kwijt konden. Nu is het een hotel annex restaurant.
We nestelen ons bij El Punto, op het uiterste puntje van het schiereiland, in een romantisch prieeltje om aan de baai te genieten van de ondergaande zon.